Vincent Beukers overleed in 2019 op 36-jarige leeftijd aan ALS. Anderhalf jaar na zijn dood proberen zijn weduwe Sabine Beukers-van der Meer (32) en haar drie jonge kinderen hun leven weer op de rails te krijgen. Sabine vertelt over haar zware periode als mantelzorger en hoe zij met het verlies omgaat.
“Geluk en verdriet kunnen naast elkaar bestaan”, weet Sabine inmiddels. Vincent wilde graag dat ze een nieuwe man zou vinden, maar nu dat zo is, reageert niet iedereen daar even positief op. “Vincent zei een uur voor zijn euthanasie, via zijn spraakcomputer met oogbesturing: ‘Beloof me dat je niet alleen blijft en niet heel lang verdrietig, ik wil dat je doorgaat en gaat genieten, want je leven staat al heel lang stil.”
Er zijn vrienden afgehaakt en anderen negeren me omdat ik een nieuwe relatie heb. Dat is wel heel moeilijk. Als de liefde onverwacht op je pad komt, sla je die niet af. Gelukkig zijn er ook mensen die het me wel gunnen. Met mijn schoonouders heb ik nog steeds goed contact, al is dat door corona beperkt. De kinderen logeren daar af en toe.”
Kort nadat bij Vincent in 2017 de diagnose ALS werd gesteld, stopte Sabine als verloskundige, werk dat ze zes jaar met veel plezier deed. Ze had thuis haar handen meer dan vol. Onlangs heeft ze een hbo-opleiding afgerond, gericht op life- en stresscoaching en op vrouwen die tijdens de zwangerschap psychische problemen hebben of gevoelens van rouw ervaren.
“Er zijn veel coaches, maar ik heb een erkende hbo-opleiding, daarmee kan ik me wel onderscheiden, zeker met de ervaring die ik heb. Misschien kan ik over een paar jaar ook terminale patiënten en hun partners helpen, maar dan moet ik steviger in mijn schoenen staan. Mantelzorgers hebben het heel zwaar tijdens het ziekteproces. Daar mag echt meer aandacht naartoe gaan, want als die uitvallen, stort alles als een kaartenhuis in elkaar.”
Sabine wil nog een specialisatie rouw-coaching gaan doen. “Vooral rouw bij leven, het afscheid nemen van je partner tijdens ziekte. Rouw heb je levenslang, daar ben ik van overtuigd. Het gaat best goed met me. Ik probeer naast het verdriet weer leuke dingen te doen, ook voor mijn kinderen. Ik mis met name dat ik met niemand kan sparren over hun opvoeding. Dat vind ik eigenlijk wel het moeilijkste. Sinds kort heb ik een nieuwe partner, maar we hebben allebei ons eigen leven, hij bemoeit zich niet met de opvoeding.”
Tijdens het ziekteproces van Vincent zijn vrienden een voor een afgehaakt. “Net na de diagnose was het hier heel druk, maar daarna werd het steeds stiller. Mensen wisten niet wat ze moesten zeggen, vonden het heel confronterend. Bij de uitvaart waren 500 mensen en daarna hoor je eigenlijk bijna niks meer. Daar helpt corona ook niet bij. Ik heb nog een klein clubje vrienden, maar die spreek ik niet vaak meer. Af en toe logeren de kinderen bij mijn moeder, maar verder doe ik alles alleen.”
Met Kess (8), Juul (6) en Soof (5) gaat het wisselend, aldus Sabine, die voor extra steun een rouwcoach heeft ingeschakeld. “Op de momenten dat ik het moeilijk heb, gaan de kinderen daarin mee. Ze voelen dat heel erg aan. We hebben het dagelijks over hun papa. Mijn vriend kende Vincent goed en vertelt allerlei dingen over hem. De kinderen beleven het rouwproces elk op hun eigen manier.
Kess is niet zo’n prater, hij zegt wel het gek doen en voetballen met zijn papa te missen. Juul is heel extravert, veel boos, huilt snel en zegt dikwijls dat ze papa mist. Soof, de jongste, was pas drie toen Vincent overleed. Ze zegt wel eens uit het niets, als er bijvoorbeeld iemand aan de deur is: ‘Mijn papa is dood’. Kinderen moeten zich kunnen uiten zoals ze dat willen.”
Het verliezen van een naaste is erg zwaar. Tips over omgaan met rouw en verlies vind je op onze website.
Interview: verschenen in het ALSNU van juli 2021.